FİLM VE KİTAP YORUMLARI #filmyorumları

Sevme korkusundan bahsediyor Morrie, kaybetmekten korktuğumuz insanlara kendimizi veremediğimizden. Ayrıca dokunmanın, paylaşmanın öneminden, kendini sevmekten, sessizlikle barışmaktan, her an ölebileceğimizi ve bir gün başkalarına muhtaç olabileceğimizi bilerek yaşamaktan. Pişmanlıklardan. "Aslında", diyor, "bebekken ve ölürken başkalarına ihtiyaç duyarız, ama en çok bu ikisi arasında başkalarına ihtiyaç duyarız". Yani aslında her zaman başkalarına muhtacız. Oysa hiçbir zaman öyle olmadığımızı düşünmek istiyoruz. Bu kadar yorulmamızın en önde gelen sebebi bu büyük yanılsama belki de.

Acımasızlığı, vahşeti bir hayvanın suretinde görmek, hikayeyi bir nebze katlanılır kılıyor. Öyle ya, bir sırtlanın bir zebraya saldırması ve onu yemesi kime tuhaf ya da inanılmaz görünebilir ki? Peki ya bunları yapan bir insansa? Dahası, bunları başka insanlara yapıyorsa, o zaman nasıl katlanılır bu duruma? Nasıl baş edilir böyle bir düşmanla? Özellikle de korunaklı bir çevrede büyümüş, kırılgan ve naif bir genç tarafından? Hem de denizin ortasında, kaçacak hiçbir yer yokken?

"Oğlunun yanına bir Gürcü gömdün" "Bu bir şeyi değiştirir mi Ahmed?" Sahiden de bu bir şeyi değiştirir mi?

Bir tek resim yaparken var olduğunu hissedebilen bir ruh o. Başka dünyalar resimlerinde, ince ve sabırlı fırça darbeleriyle zuhur ederken, o da onların içine giriyor, onlarla birlikte nefes alıyor. Ah bir de annesine beğendirebilse!

Yer, İrlanda açıklarında küçük bir ada. Tarih, Nisan 1923. Kahramanlarımız, bir iç çatışma ile başlayıp, dozu giderek artan savaşa dönüşen benlik arayışı içerisinde. Fonda ise, sadece bir yıl sürmesine rağmen bağımsızlık savaşından daha fazla can alan ve nesiller boyu sürerek günümüze kadar gelen bir kutuplaşmaya zemin hazırlayan iç savaşın çatışma sesleri. Filmin sonunda iki arkadaşın çatışması bitecek mi, yoksa tıpkı iç savaş gibi farklı bir yöne mi evrilecek? Eskiye dönüş olacak mı? Yaralar sarılıp kırılan parçalar onarılabilecek mi? Yoksa her şey değişip, hayatlar dönüşecek mi?